Ben ve yaprak

Ve bir yaprak kopar dalından,
Meyleder kaldırımlara,
Usulca süzülür...
Ne dalda vefa kalmıştır,
Ne de Yaprakta suret.
Ayrılık kaçınılmaz sona muktedir,
Rüzgârın hazin şarkıları,
ayrılığa dair.
Bir ben duyarım,
bir ben işitirim çağladığını.
Çünkü bir tek ben bilirim,
Sonbaharın ağladığını.

kaplamış bütün mevsimi
Derin bir zifiri karanlık.
Gecenin soğuk kollarında,
Can vermiş bir gün daha.
İki cılız dal arası hafif aralık,
Süzülür ay ışığı...
Sahnenin ortasında bir yaprak,
Bir sıla artığı,
Bir varmışlığın yokluğu,
Ve yağmur kokulu bir ziyafet,
Bir kaldırım tokluğu.
Bütün bir varlığı kısa bir replik,
“olmak yada olmamak...” hepsi bu.
Bir ben görürüm,
Bir ben izlerim bu ahvali.
Çünkü bir tek ben bilirim,
Nasıldır hakikatin çıplak hali.

Bir yaprak kaybetmiş koca çınar,
Bir yağmur tanesi zayi etmiş gökyüzü,
Ya da bir insan yitirmiş kalabalıklar.
Yalan sessizliğin ardı sıra, gizli;
sessizlik insanların bakışlarında.
En az sükûnet kadar kirli,
Cüzamlı karakterler birer maske ardında.
Bir ben anlatırım,
Bir ben söylerim gerçeği,
Çünkü bir tek ben bilirim.
“ben” ve yaprak arasındaki benzerliği.
Yaprak yuvarlanır sonbaharın yanaklarından,
Gölgem topuklarımdan sıyrılıverir,
Ne çınar umursar ne de insanlar üzülür,
Bir ben,
Ve bir yaprak kopar dalından,
Meyleder kaldırımlara,
Usulca süzülür.