Ben ve Yalnızlığım-2 Şiiri - Mehtap Karaman

Uzaklardan bir türkü çağırır
Ağıtının titrek sesinde
Yüreğim kopmuştur artık buralardan
Tutunamam
Ne yeşiline ne mavisine
Gökyüzü sonsuzluğunun
Bittiği yerdeyim
Anlatamıyor hiçbir insan sureti
Yalnızlığımı
Dış kulağıma değer geçer de
Ayrı tepelerdeki seslenişler
Dokunamıyor içerime…
Susun artık!
Duyamamaktan çaresizlik çıkarırım
Tam da çaresizliğin ortasındayken
Bırakın beni bana
Beni yalnızlığıma
En vefalıdır, her bekleyişinde
Daha kaç sokak ötesinden
Hissettirir evdeki nefesini.
Kapıyı her açışımda onun resmidir
Gördüğüm duvarlarda.
Ben ve yalnızlık,
Şimdi odalarda.
Işıklar kapanır da uyurken şehir
O dur ortağı kara buhranımın.
Ama onun da yoktur dili
O da anlatamıyor, yalnızlığımı...
Boğuk hıçkırıklarım,
Gırtlağımın düğümünde
Zordu nefes alışlarım
Uykulara teslimiyetimde.
Şimdi ne anam ne memleket
Ne de giden sevgili
Uzaktaki lirik sese gitmeli…

Ekim2006