Ben ve Yağmur Şiiri - Olgun İşbilir

Ben ve Yağmur

Kanıksadım sessizliği, ürpertileri, yalnızlığı
Kısa bir an için bir ömür verirsin ya hani
Çığlık atarsın ya bütün olmazlara, yıkılmışlığa derinden
Ben böyleyim işte, böyle gidilesi olmayan bir yoldayım..

İçimdeki minik çocuk sessizce ağlıyor köşede
Yanına gitsem, konuşsam onunla, affeder mi ki beni..
Ayaklarına kapansam, özür dilesem, yalvarsam
Sonra oturup yanına sarılsam, ben de ağlasam, uzun uzun..

Sağır eden bir hışırtı var kuytularda, dinlememek elde değil
Sebepsiz bu fırtına, içimde esip gürlüyor hınca hınç
Delice bir intikam istiyor sanki gözbebeklerime dik dik bakıp
Ben ve yağmur; yine sırılsıklam, yine asi, yine bedbaht..

Son mu geldi, yoksa her şeyin ilki mi bu, ne garip..
Sessizlik ne garip, ürpermek, korkmamak artık hiçbir şeyden
Gökyüzü niye böyle, niye böyle her zamankinden daha mavi
O da mı çok istedi böyle bitmesini, huzur mu duydu, bilinmez ki..

Olgun İşbilir
Kayıt Tarihi : 5.7.2021 19:40:00
Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Şiiri Değerlendir
Yorumunuz 5 dakika içinde sitede görüntülenecektir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!

Olgun İşbilir