Ben Ve Sen Şiiri - Yılmaz Bozan

BEN VE SEN

Üryan geldik ikimiz de

İlk ağlamalarımız

Göğü ilk görüşümüz

Memeden ilk süt emmelerimiz hep aynıydı

Ayrı dünyalara ait yolculuğumuz böyle başlamıştı

İlk durağımız aynı iken

Ondan sonra hep ayrı olduk

Pamuk tarlasında, konduda başlarken ben

Sen beş yıldız bir Amerikan hastanesindeydin

Yırtılırken anamın rahmi

Annene ağrısız ve izsiz dikişler atılıyordu

Üryanlığım bir çaput parçasında, muşambada son bulurken

Sen kokulu bezleri kirletiyordun dadı yardımıyla

İlk oyuncaklarımızla devam etti kavgamız

Telden, çamurdan oyuncağımın kırılmasıyla

yarım kalırken oyundan dünyam

Sen karar veremiyordun

Çocukluğunu hangi oyuncakla tamamlayacağını

Okul sıralarında arttı savaşımız

İlk aşklarımız, kavgalarımız, elbiselerimiz

Buraya kadar masumduk aslında ikimiz de

Ellerimiz tutmaya başlayınca hayatın dizginlerini

Bilinçli bir istekle kutsala büründü o savaş

Ondan sonrasının rotasını alınteri çizmeye başladı

Ben o terin sahibi

Sen o terin hırsızı

Sonra çocuklarımız eklendi kervana

Aynı duraklara uğrayarak, aynı şeyleri yaşayarak

Nasırlardan kararırken ellerim

Senin göbeğin yağ bağlıyordu

Zeytini ikiye üçe bölerken

Senin çöplüklerinde başka gezegenlerden

yiyecekler topladım çocuklarıma

Sıtmadan, açlıktan ölürken ben

Cesedim çıra oldu sobalarında

Her şeye rağmen insan olan bendim

Sevda bendim

Emek, onur, hayat bendim

Senin ise hiçbir şeyin yoktu

Tanklara âşık olunamazdı çünkü

Dost sofrasında dolar, petrol, altın katık olamazdı

Şatafatlı, şerefsiz yaşamın

Kondumdaki fare deliği bile değildi

Ve aslında sen de farkındaydın

Çünkü binlerce yıllık bir tarihtik ikimizde

Ben insana dair her şey

Sen insan dışındaki her şey

Bu tarihin her sayfasında geçiyor adalet

Ve adalet senin kâğıtlarınla satın aldığın şey değildir

Korkun, kâğıtlarla alınamayan adalettendir

Bu savaşımız ne kadar sürer bilinmez

Ama bugünden gelecek adına sana yemin, sana söz

O adaletin dağıtılacağı gün,

En çok sana adil olunacaktır.

02–10–2010

İSTANBUL