Ben Ve Ölümüm Şiiri - Naki Aydoğan

Ben Ve Ölümüm
Ölümle karşıma çıkıyorlar
Ölüm zaten önümde
Anemin kucağına atıldım yok
Babamın kuçağına atıldım yok
Düştüm kalktım yok
Sevgilimin koynuna düştüm yok
Öldüm zannettim dirildim hep
Dün düşündüm içim geçmiş
Ölüm hayalime geçmiş gülüyor
Pes etme kurtar beni yine diyor
Gelecekten indin kurtardın diyor
Doğduğun anda beni giydin diyor
Düşündükçe kurtardın diyor beni
Önüne düştüm yürüdükçe yürüdük
Ben âşık oldum sen inandın demez mi?
Benden ayrı ben ölümümmüş!
Ölümü göreyim ki önümdeymiş
İç sesim dış mandalım garibim
Ölümümü benden önce bir keçi giymiş
Kurban etmişler çok ağlamış yakarmış
Bir şans daha almış bu sefer ben giyinmişim
Valla kulak verin ölümünüze anlatır
Neler anlatır da neler anlatır, hayat atlatır
O atasının ölümünü giyen bile çokmuş
İnsan doğup ta taze ölmüş kurbağa ölümünü
Giyen mi dersin delirir mi dersin hissetmesin
Bir keresinde sordum nasıl bir şeysin ölümüm
Ölümünüm dedi biliyoruz dedim ne şeysin
Ruh musun ruhsuz musun ruhum musun?
Yok, ölümünüm önünüm
Ölümlüler dünyasında kılavuzunum
Bir kılavuz tutar yola birlikte gidersin ya
Öyle işte sen beni tuttun birlikte gidiyoruz işte
Sağlam adamsın başkalarının ölümüne tenezzül etmedin
Bende başka beden ruha başka canlara ölüm atmadım
Ben razıyım sende benden razıysa bir ömür gideriz