Ben Ve Oğul Şiiri - Oya Erişmiş

Havanın benim soluduğum kısmında hiç oksijen kalmamış gibi.
Yokluğunun ağırlığında aldığım her bir nefes, zehir gibi doluyor ciğerlerime.
Direniyorum;
Artık bir sitem bile edemeyeceğim kadar uzakta oluşuna aldırmadan seninle yaşıyorum.
Sabaha çıkmaz görünen geceleri boğuyorum karanlığımla.
En deli fırtınalar diniyor boranlarımda.
Her anı, capcanlı kurşun gibi saplanıp kalıyor bağrımda.
Çekip gitmek var, atmak var kendini bir köprüden.
Bir şişe ilaçla yok etmek var acıyı.
Vazgeçemiyorum yinede yaşamaktan, bıraktığın sebepten.
Senle beni BİZ yapanı basıyorum kanayan yarama.
Acı bir huzur doluyor içime.
Acısı senden, huzuru yadigarından olan.
Nezdinde seni yaşattığım varlık sarıyor tüm benliğimi, senden eksik kalan yanıyla.

BEN VE OĞUL...
Yokluğunda var olmaya çalışan iki sevgili.
Mahmur gülüşünün gölgesinde kalıyor en güneşli sabahlar bile.
Uyanıyoruz yinede.
Hayat devam ediyor ne garip!
Uyanık geceler, dalgın günlerle geçiyor vakit.
Artık yalnız ‘anne’ diye sesleniyor oğul içinde seslenemediği ağıtla.
Dünya, acımızı alamayacak kadar küçük,
Sana sesimizi duyuramayacak kadar büyük oluyor her adını andığımızda.
Her gece gökyüzünde arıyoruz suretini.
Hani oğula anlattığın masallardaki melekleri arar gibi.
Ve her gece söylüyoruz yinede duyarsın diye;
Seni ne kadar sevdiğimizi.

(Ocak 2007)