Ben ve Nemrut Şiiri - Yusuf Ekdemir

Ve o gün dedim
Gözlerimle sezdim seni

Yürüyerek taat kıldım tüm noksanlığımla
Ağır ağır gezinip çeperlerimde yine altın var

O gün söyledim;
Gözlerine baktıkça
Allah'ı görüyorum

İbrahim, İsa'dan kuşandığım şu suçlanmışlığın ağrısını hangi ateş
İbrahim, bir oğul nicedir yok ki gırtlağına bir bıçak dayansın
İbrahim ah! Ben yürüdüğüm yerlere korkarak büyüttüğüm o ağrıyı bırakıyorum
İbrahim, İbrahim ve sen.

O kız diyorum ne yana dönse
Telmihlerin şu yavan sıcaklığına kapılıp
Hacer kutsanmışlığıyla
Bir oğul yok ki topuğuyla toprağın suyunu sıksa
Ürkekliğimin olağanca masumiyetinin sanrıları yine üzerimde.

Deliksiz giderek sınuklaşan giderek omuzlarındaki dev yükünü
Ayın dediler aydınlığı yoktur
Yıldızlara yükledik giz dolu karanlık yüzünü

O gün dedim;
Gözlerine baktıkça
Allah'ı görüyorum

İbrahim, boşalttım çeperlerimdeki altınları
Köşkler kurdum yıkıldılar
Ağaçlar, binek hayvanlarım öldüler
Koşularım somurttu
Ağlayışlar başladı bir hezayan
Atlarımın ayağı aksak.

-gün doğmuyor-
Gün doğmuyormuş aldırmadılar
Kim uyanık kaldıysa onu doğurdun aldırmadılar
Hiçbir günah masum degildir!

Gideli çok oldu Cibril şu kocamış semtimizden
Kuşları uçuran uçurmamış bizi ne çıkar.
Oğul doğuruyordun benden ırakta öldüler
Bu kız dermanı muhakkak bir derdi saklıyor.
Ateş İbrahim üzerine serin ve esenlik ol.

Gözlerine baktıkça
Allah'ı görüyorum.