Ben Ve Nefsim Şiiri - İsa Güzel

Benden ne istersin nefsim, Takmışsın beni peşine, Vazifeni bitirdinmi, Atıldın dünya işine... Huzur mutluluk isterim, Daimi hiç bitmeyecek, Bir merdiven yol isterim, Şan şöhrete erdirecek... Helal dairesi yokmu, Harama el uzatırsın, O, yol çok tehlikelidir, Orda takılı kalırsın... Benim için halal haram, Okadar önemli değil, Bana güzel görünene, İstekli ederim meyil... Sence nefsim bu dünyaya, Boşunamı günderildin, Dünya maşuk değildirki, Sen ona aşık edindin... Bence zevk sefa dışında, Ö, bür ihtiyaçlar boştur, Gel dostum sende dünyayla, Köflenmiş kalbini coştur... Niye geri kalmaktasın, Mislinden arkadaşın dan, Bilmez misin gelecekte, Neler geçecek başında... Bana ne kim ne eyledi, Kim ne ile aya çıktı, Yeter böyle teş viklerin, Sözlerin seminden bıktım... Ölümü düşünmezmisin, Ölüm gelmezmi aklına, Ansızın yakalar seni, Sen varamadan farkına... Bu hayatın mutluluğun, Biteceğini sanmıyom, Tabirinle gaflet dediğin, O, hoş uykuya dalıyom... Şu ölüler şu mezarlar, Sana korku vermezlermi, Onlar lisani halleriyle, Sende öleceksin demezlermi... Yok canım onlar nümüne, Onlar öylesine ölmüşler, Öyle gördükleri için, O, toprağa gömülmüşler... Tövbe nefsim kabullendim, Senle hiç başa çıkılmaz, Sana uyan mahlukatlar, Emin ol felahı bulmaz... Şaşarım senin aklına, Nasıl böyle düşünürsün, Asıl sen bu düşüncenle, Ölmeden önce ölürsün