Ben ve Kendim Şiiri - Yavuz Erdin

İçim sıkıldı,ruhum daraldı bugün
Geçtim boy aynamın karşısına üzgün üzgün
Sanki aynadaki yansımam anlayacakmış gibi beni
Uzun uzun baktım anlatmak istedim içimdekileri

Bir an vazgeçer gibi oldum kalkmak istedim yerimden
Omzuma bir ağırlık çöktü anlat dedi bir ses içimden
Anlat ki rahatla kurtul artık yükünden
Seni senden başka kim anlar akıt herşeyi yüreğinden

Böyle böyle başladım aynadaki adamla konuşmaya
Konuştukça coştum döküldü tüm gizli sırlarımda
Hem anlattım hem dinledim yanağımdan süzülen yaşlarla
Kimse silmedi yaşımı O dahi uzatamadı elini aynadan bana

Bir gören olmadı ne korktum,ne utandım
Ne güzel birşeymiş seni anlayan biriyle konuşmak,anladım
Anladım ki bugüne kadar kimseye böyle açılamamışım
Sonunda rahatladım mı,delirdim mi bakın bu soruda takılı kaldım.

Oysa çok zor olmasa gerek bir insanla yarenlik yapmak
O'nu gerçekten dinleyip anlamaya çalışmak
Yapabiliyorsan eğer derdine derman olmak
Herşey makam-mevki değildir,mesele insan olup insan kalmak.