Ben ve Kelimeler Şiiri - Mustafa Kemal P ...

Yalnızlığımı rüzgara salıp diyar diyar gezdirmek,
Acılarımı toprağa gömmektir amaç.
Onlardır katığım, beni doyuran ekmek.
Bu yüzden oynarım geceleri kelimelerle saklambaç.
Onlar kaçar ben kovalarım.
Diyemem belki de bir türlü sobe.
Sonra mızıkçı çocuklar gibi yığılınca yere,
Üşüşüverirler bir bir peşine üzerime.
Bazen hüzün, bazen isyan,
Bazense sevgidir, aşktır dilime dolanan.
Her şeyin bir kuralı olur ya.
Budur belki de bu iş için olağan.
Hep o an beklenir her zaman.
İşte gelmeden o an;
Ne bir ses ne de bir çığlık,
Yükselmez bu adamdan.
Yerini ve zamanını bulduğum an.
(Kusurumdur, bir anlık dalgınlık,
Yerin önemi olmaz hiçbir zaman.)
Hiç sessiz kalmadım, konuşturmadım arkamdan.
Bizi yetim bıraktın, bak yetim kaldık.
Diyemezler…
Bana hak verirsin her birine gidip tek tek sorduğun zaman.
Hep sardım…
Hep sarıldım, hiç utanmadım yanı başıma oturandan.
Kimi öylesine hırçındı ki.
Mısralara gizledim de kurtuldum, bana kattığı acılardan.
Kimiyse annemdi sanki.
Canım bir türlü kalkmak istemedi sıcacık kucağından.
Şeytan gibiydi bazıları
Çok uğraştılar çıkarmak için beni yoldan.
Hani hiç kapılmadım dersem…
Yalan.
Kimini sevdim, hiç eksik etmedim çıkınımdan.
Kiminiyse hep sövdüğüm de kullandım,
Bu yüzden kırgın ayrıldılar çoğu zaman.
Ama suç ben de mi Ki?
Yalnızca ben miyim? Onları bu isimle çağıran.
Hangisini horladım…
Ve ne zaman oldum ki kırıp döküp hırpalayan.
Şükür ki…
Çıkmadı henüz karşıma,
Gücenip te kapıma hiç uğramayan.
Sizler…
Kemiği olmayan dilimin sevdası.
Kararsız tavırlarımın tek muhatabı,
Kelimeler…
Sizlere bir borçtur boynuma,
Özrüteşekkür…
Dili sürçtü galiba.
Diyen varsa aranızda.
Bu da benim küçüklüğünden beri büyüttüğüm bir sözcüktür;
Hatalarım için özür,
Bunca sadakatten dolayı teşekkür