Ben ve İstanbul Şiiri - Gülsüm Emlik

Sessizliğin o tatlı boşluğundayım.
İçimde bir ürperti ve kendimi bilmezliğim.
Bir sonbahar sabahıydı...
Mehtabın yanlızlığıydı gökle yeri birleştiren.
Evet saat dokuzdu ve çeyrek vardı ölüme.
Belki de ölmüştüm; ama hissetmiyordum kendi kendimi.
Kasımıydı,eylülmüydü
Bilmem...
Dünkü çocuktum zihnimde
Tekerlemeler ninniler...
Sisli Çamlıca sokaklarında yanıp sönen gece lambası
Ve gecenin kızıl yanlızlığına bürünmüş çamsakızı kokusu
Çektim içime bir nefeste.
Oh...
Gayrısı yoktu bu işin
Masal okuyordu yanlız viraneler
Çığlık çığlıyaydılar...
Terkedilmişliklerine verdim.
Derken,
Üsküdar ve martılara karşı bir kız kulesi keyfi.
Işımaktaydı rengi Kız Kulesinin
Yanıp sönen loş ayrılıklara karşı,boğazın serin ve yanlız uğultusuna
Derken,
Sarıyeri,Ortaköy,Beşiktaş...
Şöyle bir tepeden hissetim seni.
Hasret kalmışım kokuna

Son çare yine gözlerindi be İstanbul
Ve benden de yanlız yine sen
Siyahıydı yanlızlığın bizi birleştiren,
Yakamozlarda saklıydı sessizliğinin sesi
Yada acılı bir annenin göz yaşlarında.
Dalardı gözlerim hüznünün en koyusuna
Mahsundu çocuksu bakışların,ne istediğini bilmezliğin.

Büyük hayallerdi bizimki hangi dönemeçten döneceğini bilmeyen
İçimdki aşktı.
Asi ve mavi...
Ve sendin
Evet sen; yıllanmış bir şişe şarabın sarhoşluğu.
İçinde büyüttüğüm;
Çocukluğum...
Aşkım...
Geçmişim,geleceğim
Ve ölümüm.
Sen,sen,sen
İstanbul...

(29.04.2005)