Ben ve İstanbul Şiiri - Cem Han

Güzel bir mayıs ayında,bir bebek doğdu cennet gibi bir şehirde...
Bütün sahillerinde tertemiz denizine girilen,
Uskumru diye bir balıktan çiroz yapmak için ip gerilen.
Dolma ve kazıklı yolların yapılmadığı,dalgaların evlerin kıyısını yaladığı,
Martıların bolca balık bulup,sevinç çığlıkları attığı.
İnsanlar da binaları kadar süslü ve güzeldi,
Beyoğlu'na çıkışları görülmeye değer bir şölendi.

Yedi tepe olarak tarihe geçti şimdi oldu on yedi tepe,
Herkes acımadı,hoyratça kullandı tepe,tepe.
Her yerden insanlar akın,akın göç etti koynuna,
Hepsi de ne kadar nankörmüş vurdular boynuna boynuna.

Çocuklar tanımadı bu şehirde ağacın filizini,
Hepsi betonlarla büyüdü,orman sandı demirin filizini.
Güya gerdanlıkmış köprü yapıp bizi kandırdılar,
Bir ucundan diğer ucuna geçmek isteyenlerin anasını ağlattılar.

Şimdi denizinin altı kalmıştı delinmedik,
İnsanlara yaptıracaklar galiba Köstebeklik.
Yenilik,medeniyet,uygarlık için kursunlar bir sistem,
Ama öldürmesinler İstanbul'umun güzelliğini,doğallığını,
Benimkisi sadece bir sitem...