Ben ve Hücrem Şiiri - Necati Öztürk

Ben ve karanlık hücrem ve bir de aynam
Ötelerde hayalim,içeride ben ve kırık ranzam
Kireci dağılmış duvar ve yalnızlığıma çöken akşam,
Bana sus diyorsun kırbaçlı celadım,
Seni haklı kılmaz benim burda olmam.

Gök sancılı,yer matemli,üstümde duman
Kurşun olup beynime sıkılsanda aldırmam,
Bu benim haklı davam zulmünden korkmam,
Yeniden bir dirilsem insanlığın kurtuluşuna tanık olsam.
O ilahi davamla etrafı aydınlatsam.

Çöl sıcağında beni kumlara göm ne ala,
Baş eğmem önünde, beni parçalasanda

Sanki bataklık heryer timsahlar raks eder,
Boşlukta döner oldum heryer mahşer,

Dağların arasına sıkışan güneşin doğmasına ne engel,
Karanlık hücrenin beyaz duvarındaki zinciri kırda gel,
Karanlığın örtüsünü yırtan mücadelem mazlumun dileğidir.
Papatyanın kırmızılığına bulanan kanım ise baharlara gebedir.