Ben Ve Dilenci Şiiri - Kılıçarslan Gazioğlu

Yürüyordum gök berrak bir Haziran gecesi
Gördüm sokak başında kaldırım dilencisi

Yanaştım ona doğru yavaşça usulcacık
Dizleri bükük bükük ağuşu bana açık

Urbaları çuvaldan pabuçları paslıydı
Belli ki yüreğinde bir yerleri yaslıydı

Seslendim haykırarak sesimi duydu dağlar
Bakındı göz ucuyla bilsen yüreğim ağlar

Hissettim duygusunu ürperdim elemimden
Birkaç bin mermi yedim sanki birçok yerimden

Mırıldandı derinden bırak beni benimle
Zaten keşmekeşteyim güldürmez kaderimle

Gördüm bu dilenci de doymak bilmez huyumu
Şeytandan daha melun nefse kul olduğumu

Ey dilenci:Sen değil dilenci şu zevatlar
Kurbanı katil sayıp kürk mont giyen avratlar

Seni bu hale sokan yaban ellere inat
Kurulsun mahşer günü cehennemden bir sırat

Paranın köleleri duysunlar sana minnet
Heyhat asıl dilenme unutulmuş ahiret