Vatan Hainiysem Eğer Şiiri - Münzevi Zeyrek

Ben, vatan hainiysem eğer.
Gökyüzüne bakarken düşünmüşümdür bunu.
Çünkü gökte bir kuş eksilirken...
Toprakta bir çocuk ağlıyordu.

Ben, vatan hainiysem eğer.
Aç kalan işçinin,
Donmuş bir madencinin,
Üşüyen yetimlerin ellerinde yakalandım bu suça.

Ben, vatan hainiysem eğer.
Sevdim çıkarsız bu vatanı.
Susmadım adaletsizliğe.
Bağırdım:
“Bu memleket bizim, yalnız saraylara değil,
kuru ekmeğe gözyaşı dökenlere de ait!”

Gördüm:
Mezar başında annelerin acısını.
Babaların boş cüzdanında utancını...
Sustuğum her an...
Ülkem daha çok kan ağladı.

Ben, vatan hainiysem eğer,
gömleği ter kokan ustayı sevdiğimdendir,
ağaçların altında kitap okuyan çocuğu
ve yoksulluktan ellerini üşüyen ihtiyarı.

Ben, vatan hainiysem.
Göz göre göre yanlışa susmadım.
Dudağı kurumuş köylüye.
Bir torba kömürle kandırılan kente.
"Hayır!" dedim.

Ben dedim ki:
Vatan, yaşanılan bir kara parçası değildir sadece.
Vatan, geceleri aç yatan çocuğun uykusudur.
Vatan, elleri nasırlıların duasıdır.
Vatan, adaletle kurulmuş sofradır herkese.

Ben, vatan hainiysem eğer.
Gözüm yoktu ne rütbede.
Ne parmakla gösterilen mevkide.
Ben yalnızca...
Bu topraklarda eşit doğan güneşi,
herkes için istedim.

Ben, vatan hainiysem...
Halkımı aşk ile sevdim.
Zengin, memur, işçinin değil yalnız.
Çocukların yarınını düşledim.

Vatan hainiysem...
Barışı istedim,
Askerlerin evine dönmesini...
Mezarlarının çoğalmamasını.

Ben, vatan hainiysem eğer...
Kalemimden dökülen her kelime delildir.
Şiirlerimde sancı varsa...
Bil ki o sancı, bir halkın yaşanmamış özgürlüğündendir.

Gün gelecek, gerçek hainlerini yazacak tarih.
Halkını unutanları, koltuk için vatan satanları…
Ben o gün...
Bir köy okulunun yıkık duvarında,
adımı çocuklar boyasın diye bırakacağım.

Bil ki memleketi en çok sevenler, en çok suçlananlardır.
Ben, vatan hainiysem eğer…
Vatanımı sevdiğim için, bu suçtan gurur duyarım.