Ben Varım! Şiiri - Hasan Hüseyin Memiş

Özlemle andığın sevdalarını,
Kaybettiğini sandığın umutlarını,
Tuttuğunda kuruyan dallarını,
Kahrettiğin yaşamını,
Çektiğin kahırlarda aradığını,
Unut!
Unut her şeyi artık,
BEN VARIM...
Rüzgarların önünde
Artık sürüklenmeyeceksin,
Çakıl taşları gibi
Yuvarlanmayacaksın,
Denizlere kavuşacak,
İçindeki azgın sular durulacak,
Nehirlerin taşıp
Seni boğmayacak,
Korkma.
Korkma çünkü artık,
BEN VARIM...
Kaldırımlar sensiz
Öksüz ve yetim kalacak,
Köşe başlarında gözlerin
Kimseyi aramayacak,
Gözlerin ışıkları sönen evleri görmeyecek,
İçindeki sen;
Seni özlemeyecek,
Senin için üzülmeyecek,
Seninle kucaklaşacak,
Seninle barışacak,
Hatta sana yeniden aşık olacak;
Gecelerin ayazında soğuklar sana sarılmayacak,
Üşüme.
Üşüme çünkü artık,
BEN VARIM...
Her gecede bin umudun,
Her umudunda bin cennetin olacak,
Ümitlerin ölmeyecek yeniden doğacak,
Sevgililer bile gözlerine saklanacak,
Göçmen kuşlar artık sana sığınacak,
Sen yaşama değil,
Yaşadıklarına veda edecek,
Tek başına içtiğin zehirlerden vazgeçeceksin
Çünkü,
Artık o zehiri seninle paylaşacak
BEN VARIM...

Bedenindeki tüm damarlarından sök at onları,
Değmez!
Haykırma geceleri artık onlar için,
Şarkılarındaki notalar onlarsız kalsın,
Kirpiklerin artık onlarsız ve mutluluktan ıslansın,
Mutluluk gözyaşların benim kaderimi de aklasın,
Yok et!
Boğ!
Sök at yüreğinden O haramileri!
Hatta yak onlarla ilgili her şeyi,
UNUT BİRTANEM
UNUT ARTIK HERŞEYİ
YALNIZ DEĞİLSİN ARTIK!
Kapında,
Senin için gelen,
Kovsan da gitmeyecek,
BEN VARIM...
SENİN İÇİN...
BİZİM İÇİN...
BENİM İÇİN...