Ben Var'mışım, Ben Yok'muşum...

bir zamanlar İstanbul’da
bir ben var’mışım, ben yok’muşum
Boğaziçi’nde doğmuşum

akıllı uslu bir çocuk olmuşum
evcilik bile oynamamışım
ne kızamık çıkarmışım ne su çiçeği
ne okuldan kaçmışım
niyeyse hep sınıf birincisi olmuşum

üzmemişim anamı babamı
ne yalan söylemişim
ne de küçük masum kaçamaklar için
bahçe duvarından sıvışmışım

ben salakmışım
ne çocuk olabilmişim ne genç
ben yaşamadan yaşlanışım

ben sevmeyi de bilememişim üstelik
ya sınırlara dayanmışım
ya kendi cennetimden kovulmuşum
ayıpmış günahmış yasakmış
ya ölümüne soyutlanmış
ya bataklığımda dibe vurmuşum

özlemişim
yanmışım
kavrulmuşum
yeter diyememişim
ben kendime ne etmişim

herkes gidiyorken
ben hep geri gelmişim
kendimden başka her şey içinmiş
gidişlerim didinmelerim,
birilerinin hayatını soluk soluğa
bıkmadan tamir etmişim

ben salakmışım
hem de katıksız en safından
sek rakı gibi
fondip etmişim aşklarımı
sonra körkütük sarhoş olmuşum
sonra yatıp bir selvinin dibine
o çok sevdiğimin beni azad ettiği mevsimde
kıyamete kadar
yok olmuşum

bir zamanlar İstanbul'da
bir ben var'mışım
ben yok'muşum....

ceyda görk

(3.ağustos 2006 sa:14.58)