Ben Üşüyorum Şiiri - Bülent Sancal

Ağaçlar rüzgarla düet yapmaz hiçbir sabah,
Kuşlar bile inadına sessizdir,
Ve deniz…
O kadar uzak ki bu rıhtıma,
Dalgaların kıyıya dokunuşlarını duyamazsın,
Aynı yola baş koyanların taze ayak izleri yoktur kumsalda,
Ve göremezsin sevdayla kenetlenmiş bir çift el,
Sahili kuraktır bu şehrin,
Elleri nasırlı,
Gözleri hep ağlamaklıdır…

Kadınlar var burada,
Küçük pencerelerden dünyayı izlemeye çalışan,
Yine kadınlar var…
Bir çift söz duymak ümidiyle,
Bir ömür eşlerine çalışan!
Ve yine kadınlar…
Birkaç kuruş ederle hayalleri satılan.

Gün yüzü görmemiş sevgiler var burada,
Karanlıklara alışmış…
Hayaller;
Gelinlik kızların çeyiz sandıklarında kalmış.

Geceleri soğuk olur burası,
Güneş gözlerini kapattığında bu şehre,
Yarım kalan sevgilerin karanlığı düşüyor her yana,
Söylenmemiş sevda türküleri kokuyor her yer,
Ve gönül sazlarında çalınmamış nağmeler takılıp kalıyor,

Ben üşüyorum,
Bendeki ‘’sen’’ üşüyor…