Ben unutmazdım biliyor musun?

ben en çok miting meydanlarını sevdim.
mahşeri kalabalıkta çığlık çığlığa haykıran yalnızlığımla orada öylece yüzbinlerin ortasında ağlamayı sevdim.

kimse anlamadı biliyormusun.
davaya omuz vermiş militan sempatisini yakaladığımda kalabalığın bakışlarında, azalan yalnızlığımı sırtlayarak kaçardım.

tabire muhtaç bakışlarımı da götürürdüm, gözlerinin sürmesinden devşirme sözcüklerimi de

ve korkularımı
ne korkak, korkularım var benim biliyormusun.
'ya evde yoksan'ın berisinde kalan.

ve yangın gibi özlemlerimi ve gövdemi ve...

Allah kahretsin, kahretsin, kahretsin
ben hiç bir şey götüremezdim.

sürüngen adımlarla uzaklaşırken kendimden, sana düşerdim, yokluğuna..
delice bir sancıyla çarparak kimsesizliğimin duvarlarına.

benimle fotoğraf çektirmeliydin oysa.
ve öpmeliydin beni, seferi beklentilerin arefesinde
öpmeli ve unutmalıydın.

ben unutmazdım biliyormusun?

kızıl kıyamet, pür- harab gecelerin sağanağında, sığınacağım söve ucu olurdun.
çözme saçlarını, iflah olmaz, el vurulmaz yarelerim üstüne.

nasipsiz, kısır, zürriyetsiz düşlerimi çoğaltırdım ezberimde tuttuğum öpüşünün hatırına.

bana dokunmalıydın oysa.
sefil bir kasım ayında yakmalıydın tenimi ve unutmalıydın.

ve fakat ben unutmazdım biliyormusun?

engizisyon mührünü saklar gibi saklardım, tensel yangınımı ve ölürcesine çıldırmak için büyütürdüm rüyalarımda dokunuşlarını..

ah!
ben en çok miting meydanlarını sevdim...
sonu isyana çıkan her sloganı toplayıp boydan boya kanayan göğsüme basıyorum tütün niyetine.
kâr etmese de cinnetin kucağında çırpınan inşirahsızlığıma.