“Allah” dedim hükmü veren, sevdiklerimi benden alan, o yüzden sabrettim.
Alıştım zamanla adı yalnızlığa,
Bende sevmek istedim.
Sevgim tükenmesin kalbimin derinliklerinde hayat bulsun dedim; Olmadı.
Bulamadım yüreğinde sevgi olan insanları, sonra vazgeçtim.
Bir taraftan kalbim ölmeye başladı yavaş, yavaş, ben seyrettim.
Sessizlik daha kolay geldi.
Niye mi vazgeçtim?
Ne zaman bir liman arayacak olsam sığınmak için, yüzüme kapandı kapılar.
İşte o zaman tutuluyordum bir kum fırtınasına, sürüklüyordu beni bilmediğim bir yere…
Ben taş değilim! ..
Bazen bende güzel sözler duymak istedim. Mühürlendi diller.
Herkes sessizliğe büründü benimle birlikte, yine kaldım tek başıma
Şu an mutlu olduğum yerden de vazgeçtim.
Anladım ki yakamı bırakmayacak yalnızlık, kendimi kaderime terk ettim.
Kalbim ne zaman huzur bulacak?
Bilmiyorum ne zaman gelecek vakit, bilmiyorum ne zaman hiç bir şey olmamış gibi uyanacağım sabaha,.
Bildiğim tek bir şey var. Engin denizlere atılan bir taş değil benim yüreğim, düştüğü yerden bulunamayan…
Ben taş değilim, sıpıtılıp atılan:(
Selma DoğanKayıt Tarihi : 11.6.2013 20:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
.....Çok etkileyici, çok duygusal bir şiir olmuş, tebrikler
ve başarılar dilerim..SAYGILARIMLA .
taş olmak için duyarsız ve dugusus olmak lazım...
Bazen okuduklarımda kendimi buluyor um
öylesine içten soluyorum ki satırları
ne bileyim işte
bu bir bendemi oluyor bilmiyorum
dugusallığım
yazardan daha fazla sanıyorum
kutlarım yürekten yüreğini
(sıpıtılıp atılan taş olmaksa hiç istemem:)))
TÜM YORUMLAR (4)