Ben Susuyorum Şiiri - Özgür Kızılkaya

anlatabilmeyi isterdim sana seni...
imgemde her parlayıp söndüğünde yüzün,
hayalinin bende bıraktığı izleri
göstermek isterdim yüreğimde...
yazık söylemeye bile cesaretim yok
içime atıyorum, hapsediyorum sana dair hislerimi
zindanlarımda, prangalarımda, zincirlerimde
hepsi sessizliğimdir artık
içime atıyorum söylemek istediklerimi
nereden başlasam bilemiyorum,
neresinden tutsam elimde kalıyor sözlerim.
hiç kullanılmamış olmalı
sana anlatmak için kuracağım cümlelerin tüm kelimeleri,
hiç biraraya gelememiş kelimeler kavuşmalı cümlelerimde...
anlatabilmek hislerimi sana
ama o kadar zorki bu benim için
iki harfli bir kelimeyi
hecelemeye çalışmak gibi birşey bu
hissetmiyorsun sen ama
bazen cümlelerimden aşk sızıyor sana
farketmiyorsun bunu belkide
ve anlatamamak bir yılan gibi kıvrandırıyor beni
söyleyememek ise zehir...

sözcüklerin hepsi dilimi yakıyor
ve anlatamıyorum işte kahretsin...
kemiriyor beynimi düşüncelerim
kirpiklerim birbiriyle kanlı bıçaklı düşman
inadına küs kalıyorlar geceleri birbirilerine
ta ki ruhum yorgun düşene kadar
bedenim sızana kadar küs...
bu düşünce çok yoruyor beni
izahatsiz duygularım var sana dair!
düşüncelerim ayaklanma başlatıyor
her seferinde yalnızlığımla bastırıyorum isyanlarımı
akrebin kendini sokması gibi birşey bu
kendi isyanımı kendim bastırıyorum
ne yapsam boş, sana çivilenmiş düşüncelerimin hepsi...
göremiyorsun sen aslında
nasıl yalnızlıkla kıvrandığımı
ve başımı alıp gitmek isterken çok uzaklara
bitmez sandığım yollar bile tükenmiş
artık sessizliğimle başbaşayım şimdi
ve arkamı dönüyorum yalnızlığa...
şimdi ben susuyorum sen dinle
anlatamasamda dinle sessizliğimi
sana susuyorum,
yalnızlığımı dinle, anlatamadıklarımı dinle,
anlatmak istediklerimi dinle,
kendini birde benim sessizliğimden dinle,
söyleyemediğim sözlerimden dinle kendini
ve benim gözlerimden bak kendine,
seni nasıl sevdiğimi sözcüklerle anlatamadım ama
belki sessizliğim anlatır sana
birde ondan dinle!