Ben Susunca! Şiiri - Seyfet Bozçalı

Ben susunca!
Bu günlerde ne oldu bana dostlar,
İlham bitti, kalem sustu yazamam.
Yazıyordum yana, yana bezmeden
Ben susunca ekran sustu göremem.

Yazıyordum sabah erken durmadan,
O bu derken koştum hep yorulmadan.
Yazılacak çok şey varken ömürden,
Sanırsınız çilem sustu bilemem.

Bir tarafta yanar buhur kazanı,
Yoksa unuttuk mu şuur, izanı,
Unutkanlık etti bu seri yarı,
Gam kederim elem sustu göremem…

Bu hal bende daha yeni başladı,
Istıraptan gözlerimiz yaşlandı,
Uyuşukluk sardı beni fişledi
Lambada ateşim sustu bilmedim…

Der BOZÇALI susma söyle doğruyu,
Hemen bıkma sabret te bul eğriyi.
Bu ne biçim sözdür bulmaz sevgiyi,
Söz tükendi kulem sustu yazmadım…