Hani bir akşam boğazınızdaki düğümün artık daha da sıktığını anlarsınız ya işte öyle bir akşam benim için bu akşam. Şiire yatkınlığından mıdır nedir, dilim cümleleri devirmeye meyilli. Belki de kendi devrikliğini yansıtıyordur hayatım, satırlara yansımak istercesine. Dedim ya bu akşam boğazım farklı düğümleniyor, kupkuru, yanıyor. Bu akşam şarkılarım esir alıyor beni aynı sözleri gibi.
Bu akşam bir farklı kuruyor boğazım, nedendir bilmem gözlerimden karanlık sızıyor odama ben cümleleri devirirken. İçim göz göz olmuş, oda oda. Fark etmeden nasıl oldu da bu kadar parçalanmışım, nasıl da parçalandığımı ben bile anlamamışım. Kelimelerle saklambaç oynarcasına kaçışıyor gülüşlerim, zaten bir ufak gamze olmasa, o da bir şeye benzemiyor ya. Sitemlerimi anlamıyorum bu aralar, böylesine pervasız, böylesine acımasız olduklarını hatırlamak için seneler öncesine dönüyorum, anlattığımda herkesi sıkan hatta geren, kimi ‘gereksiz’ anılara dalıyorum, ‘sebepsiz’…
Boğazım düğüm, çözemiyorum. Oysa o kadar çok şey var ki haykırmak istediğim, bir şeylere geç. Dertleşmek hem de kimseye dert olmadan. Ya da boşverip her şeye gidebilseydim uzaklara, kulaklığımda bir veda şarkısı çalarken. Öyle ya inebilseydim otobüsten serin bir sabahta, toprak kokusu havaya karışırken. Bir göz oda bana yeterdi aslında, param parça olan hayatıma inat edercesine, odamda hepi topu birkaç nakarat, karışsaydı gürüldeyen yağmurun sesine. Nerdesin diye soranım olsaydı yine de, nerde olduğumu bilirken, dönmeyeceğimi bilirken, yine de dönmemi ümit edercesine.
Doğanın yeşiliyle mavisine saklanıp bir süre orda kalsam, kimse beni bulmadan öylece sessizce, geceleri su üstündeki ışıklar daha bir canlı kıpırdasa, gündüzleri yağmur hiç durmadan yağsa, sadece benim dediğim şarkılarıma eşlik etsem mırıldanarak. Uzansam ıslak çimenlerin üstüne, bulutlar gökyüzünde devri alem etse, biliyorum gene yetmeyecek bu yorgun bana. Nedenini bilmiyorum ama kendimi özlüyorum, kendimden koptukça.
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
