Hayatın İçinden 19 - Ben Suçlu Değilim

Kadın merdivenlerden kayarak düşmüş ve bebeğini kaybetmiştir. Çok üzgündür, o kadar ki hayata küsmüş çevresine olan ilgisini tümden kaybetmiştir.

Bu sarsıntıdan kurtulabilmek için ailesinden herkes üzerine titremektedir. Bir an evvel kendisini toparlamalı eski hayatına geri dönmelidir.

Bir gece uyku tutmamış evlerinin bahçesine çıkıp orada bulunan banka oturup milyarlarca yıldızın pırıl pırıl aydınlattığı harika boğaz manzarasını seyretmeye başlamıştır.

Muhteşem villaları İstanbul Boğazı’na hâkim bir yerdedir ve kadının bulunduğu yerden olağanüstü bir İstanbul manzarası görülmektedir.

Sıkıntılıdır kadın, huzursuz ve tedirgin...

Bahçedeki bankta öylece oturmuş manzarayı seyrederken ablası sessizce gelip yanına oturur ve o da manzaranın büyüsüne bırakır kendisini.

Neden sonra ilk sessizliği bozan ablası olur.

- Çok üzgünsün biliyorum, ama dünyanın sonu değil ki bu. Gençsin, nasılsa yine bebeğin olur ileride. Kendini bu kadar harap etmemelisin. Dua et.

- Dua mı edeyim, neden? Ne işe yarayacak ki dua? Bebeğimi geriye getirebilecek mi?

Diye cevap verir genç kadın ablasının teselli etmek amacıyla sarf etmiş olduğu bu sözlere.

- Olsun, sen yine de dua et, diye tekrarlar ablası. Hiçbir işe yaramasa da dua iyidir, içini rahatlatır insanın.

- Hayır! Der, yeniden kadın. Sesinde belli belirsiz bir isyan duygusunun yansıması vardır. - Etmiyorum dua falan! Hiçbir suçum yokken bebeğimi kaybettim! Bunun sorumlusu ben değilim! Suçlu insan dua eder. Ben suçlu değilim!

**** ****

Türk televizyonlarında yayımlanan Türk dizilerinden birisinde geçiyor yukarıdaki bu konuşma.

Ne denilebilir ki?

Çok şey, ama öte yandan hiçbir şey…

Bu kafanın yazıp film haline getirdiklerini oturup yine biz seyretmiyor muyuz? Üstelik de reyting rekorları kırdırarak.

Dua insanın Yaradanına derdini anlatmasıdır da bir bakıma; Yaratanıyla dertleşmesi, hasbihal etmesidir. İşin bu yanını anlayamamış olmak ne kadar acı? 09.09.2015