Ben Sokak Çocuğuyum (3) Şiiri - Ahmet Şadi

Defalarca sordular neden çaldın?
Ne verdilerki ne isterler benden
Sokak çocuğu olmak sanki benim suçum
Suçum sokak çocuğu olmak sokak çocuğu
Ben toplumun gözünde varlığımla zaten bir suçum
Ben sokakların çocuğuyum

Efkar dağıtır dediler sigara alıştım
Unutursun bu acımasız hayatı dediler bali çektim
Yaşamak için çalmalısın dediler çaldım
Ben suçlara bataklığa saplanır gibi saplandım
Benim savaşım insanlarla değil sokaklarla,
Acımasız hayatla,
Belki kendi kendimle savaştım
Hayat trenim raydan çıktı devrildi kader vagonlarım,
Ard arda yıkıldı benliğim hasarlı
Kimliğim yaralı, beynim travmalı
Ben sokak çocuğuyum sokakların çocuğu

Olmadı sıcak bir yuvam nede okulum
Mavi önlük giyemedim beyaz yaka takmadım
Arkadaşlarım olmadı misket taso oynamadım
Okumayım kendi kendime öğrendim
Okusaydım öğretmen olmak isterdim
Annelerinin ellerini tutup mavi önlükler içinde
Okul yolunda çocukları hep heyecanla seyrettim
Anne şimdi ben sokak çocuğuyum sokakların çocuğuyum
Toplumun gözünde zaten varlığımla suçum

Ne banka hortumladım nede ensem kalın
Tek varlığım ten kafesinde bir nefeslik canım
Tek kavgam savaşım ekmeğim aşım
Ben sokakların çocuğuyum kimse beni
İnsan yerine koymadı çocuk yerine koymadı
Ne annem var ne babam ne kardeşim nede acıdı devletim
Görmediler beni hep gözlerinin önündeydim
Ne vatandaş brey olarak sayımlarda sayıldım
Ben sokakların çocuğuyum suçsa eğer
Bende sizin gibi çocuk ve insanım