Ben Sokak Çocuğuyum (2) Şiiri - Ahmet Şadi

Ne devlet tuttu elimden nede bir insan oğlu
Hep itildim kakıldım hor görüldüm
Hiç merhametle bakan olmadı yüzüme
Nefretle baktılar hep tartakladılar
Sanki sokaklarda olmak benim kendi suçum
Ben sokakların çocuğuyum

Annelerinin ellerini tutmuş sekerek giden çocukları
Görünce oturur annesizliğin acısı ile
İçin için ağlarım
Annem olsaydı şimdi bende elinden tutar
Hiç bırakmazdım der Hayaller kurarım
Ellerinde oyuncak evlerinin yolunu tutmuş
Babaları görünce dalgın dalgın bakarım
Hepten yıkılır kala kalırım
Biliyormusunuz ben babamı hiç görmedim
Hiç tanımadım ne adını bilirim ne tadını
Annemin bir keresinde oğlum senin baban
Mertti delikanlıydı ama acımasız hayat
Onu bizden ayırdı dediğini hatırlıyorum
O gün bu gün o iki hece beynimde asılı kaldı
Ba-ba ba-ba

İnanıyorum oda istememiştir,
Bizi açlığa çaresizliğe sefalete itmeyi
Kimbilir bu acımasız hayat hangi oyunu
Oynadı bize de unutturdu bizleri
Belki hiç oyuncak almadı bana
Parklarda gezdirmedi pamuk şekeride almadı
Olsun yinede o benim babam
Ben sokakların çocuğuyum yine sokaklardayım
Ne anne ne babam nede kardeşim yetimim ben
Ne devlet çocuk saymış ne sokaklar
İkisi bir olmuş hep ezmişler horlamışlar beni

Ah annem ah babam nerdesiniz çok özledim sizi
Çaresiz kaldım bu gün anne ben simit çaldım
Biliyorum hırsızlık günah derdin bana
Ama çaresizdim bir lokma ekmek istedim
Veren olmadı mecbur kaldım anne
Polise yakalandım kızdılar biride tokatladı beni
Kulağımı asılıp gel bakalım veled seni dedi
Ne yaptım anne suçum ne benim
Ne vergi kaçırdım ne hortumladım devleti
Ümüğümde kaldı yutamadım
Bir lokma simiti