Ben Sokak Çocuğuyum Şiiri - Musa Apuhan

Ben bir sokak çocuğuyum
Ayaz vuranda şehrimin üstüne
Doğurmamış bir bakirenin ak sütü ile
Büyütmüşüm yalnızlığı doğmamış güneşinde
Ben bir sokak çocuğuyum
Yalnızlığında üşüyen

Hazanda doğmuşum
Düşmüşüm sarı yapraklar üzerine
Daha doğmadan ebe kesmiş
Hayatla göbek bağımı
Beni hiç emzirmeyen
Bir annenin ak denilen sütü gibiyim
Ben bir sokak çocuğuyum
Mutsuzluktan titreyen

Doğmuşum bir zelzele vakti
Olmamış hayatta sağlam dört duvarım
İtilmişim kakılmışım
Yetmezmiş gibi horlanmışım
İncitilen gururuma yanmışım
Çığlıklarımı yüreğime gömmüşüm
Gözyaşlarımı dondurmuşum
Buz gibi ağlamışım
Ben sokak çocuğuyum
Hasta gibi inleyen

Pramatüre dünyanın
Ölü doğmuş güneşiyim
Baharda toprağı yırtamayan
Çürük tohum gibiyim
Bir serçenin gagasında ezilen
Bal kavanozundan süzülen
Zehir yanıyım hayatın
Ben sokak çocuğuyum
Üzerine ölü toprağı serpilen

Yolu beli olmayan hayatın
Pusulasız yolcusuyum
Aynı gemideyiz ama
Ben fazlalıktan denize atılanım
Şansın izmaritini fazla gördüler
O da bana düşmesin diye
Kinlerinden ezdiler
Bak mutluluğa kısmetsiz kaldım
Ben sokak çocuğuyum
Nasipsiz büyütülen