Ben Seyri Şiiri - Dervişe Güneyyeli

Yüreğime sınırlar çizerek koptum yolumdan
Seyyahlığa yüz sürerken düştüm gözümden
Akan yasım, bakışlarım kesildi
Sınırından öteye geçemedi ten.

Ömrümü azlettim yoldan, topraktan
Katran katran büyüdü araf sırtımdan
Bende sonsuz dur hali, uçsuz dağ gibi
Sokakları, düşleri bıraktığım andan
Beri gel, gel beri bana
Sığlaştım yollar gittiği andan
Beri gitti, gitti keşf-i aşk
Kayıp bir hayal o
Uzak daha uzaktan…

Kamış, yurdundan kesileli beri
Mecnun, çöllere düşeli beri
Ferhat, dağlarda kalalı beri
Anlatılan uzak-durur bağrımdan.

Ateş denizi haddim aşan masaldı
Bir damlası onmayacak yaradan
Putlar bendimi yıktığı andan
Bende dermansız çöl varlığıydı.
Keşfeden anlardı özsüz hiçliği
Sesimdi, hiçliğimin kırık notası
Uğrun uğrun açılırdı yolsuz perdesi
Sökerdi gönlümü zifiri dansı

*
Ben, kayıp bir nokta dünya yüzünde
Devrilen bir ağaç bilinmeyen derinde
Rüzgârlar tanıdık, tanık olsa da
Şahit yok yersiz çöl varlığıma.

Yok yok
Yırtıyorum gergin sözlerimi
Ve sunuyorum varımı
Ben kavruk kahve kokusu
Çayın dibine düşen dem
Kaşığın erittiği şeker
Şavkını arayan girdap yorgunu…

Gönlümü süzsem dost kalemime
Kaderimi serpip aşk tütsülesem
Alsam ten kâğıdımı elime
Kederimle yırtsam ah deste deste

Aşk beni yurduna kabul eylese
Adımım hiçliğimi var’a çevirse
Kapının ötesiyle varlığım yansa
Varlığım aşkla hiçliği bulsa…

Karanlığı döşesem günün önüne
Ay, yay misali sinse yüzüme
Kirpiğimi ok yapıp sunsam on dörde
Gönlümü düşürsem gerçek güzele
Varlığımı sunsam düşsem hiçliğe
Nefsim nefesim onda birleşse…

Onmaz dediklerim tel tel kırılsa
En kör yarama yardım uzansa
Öte yollarıma yollar eklense
Sınılan renklerim tek tek okşansa
Uyansa hiçlik dost varlığında

Ruh körlüğüme balta vurulsa,
Ben gölün(d) e alın şavkı sunulsa
Kelâmım Çelebi’ye selamım olsa
O dört yüz yıldır yürüyen yolcuya
Evliya’ya, kâmil’e, eşsiz nâmeye…
Onda yollar çağlar boyu yoldu ulaşılmazda.

*

Söylediğim yanık tırnak izimdir
İzimi bulanlara selamım vardır
Gariban dizelerim, damla-yı derya
Benden ötede Kâlû: Belâdır.