Ben Sevmeyi... Şiiri - Adil Çelik

Kim bilir seni
Hangi yarınların koynunda
Ellinde mendil, gözünde yaş
Koynunda hüzün, dudaklarda sürgün
Yorgun ve solgun bulacağım

Platonik aşklarla büyüdü çocukluğum
Gerçekten uzak
Gerçekten yoksun

Sevmeyi hep tek taraflı sanırdım
Ve bu yüzden kayboldum
Bilyelerin küçük rüyacıklarında

Çok kez kanadı diz kapaklarım
Dirseklerim
Çok kez acıdı, çok kez unutuldu
Ve bu yüzdendir
Cebimdeki yara bantlarını taşımam

Ben sevmeyi sende öğrendim
Aşkı sende
Huzuru sende
Sevmeyi gözlerine bakıp
Tenine dokununca anladım

Bu kez hançer
Bir kere saplanmak için
Çok kez bilendi

Kanadıkça sol yanım
Ben ağladım
Ağladıkça ağlamayı öğrendim

Gözlerim seni aradı gün batımlarında
Sana benzettiğim kadınlar
Yüreğimi sızlattı
Ve o eskilerden kalan hançer
Tekrar takrar bilenip saplandı

Şimdi sen yoksun
Yağmur yok, güneş yok
Gece yok, gündüz yok, yaşamak yok
Ölümün su üstündeki
Titrek gölgesi var

Kim bilir seni
Hangi şehrin boş sokaklarında
Hangi yalnızlıkta,
Hangi kimsesizlikte bulacağım…