Ben yalnızlıklarda büyüttüm bir avuç yoktu o zaman kalbim.
Kendi dünyamın içinde sevgiyi hiç bilmedim, görmedim.
Alamadım, ekilmedi yüreğime şu tarlaya atılan tohum gibi
Sürülmedi! Okşanmadı hiçbir gün ele gelecek denmedi, söylenmedi.
Susturuldum. Hep atıldım bir kenara çocuk dendi gariptim.
Çok ağladım duvar diplerinde çocuk olamadım, tutamadım kendimi.
Süremedim naylon bir oyuncak kum doldurup üstüne, gülemedim.
Sevgilim, bir günün ortası şimdi
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Devamını Oku
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,