Ben sevgi adamıyım Şiiri - Zekeriya Efil ...

Ben sevgi adamıyım

Ellerim kan kokar eğer tutarsan

Kızıllıklar bir gülün ağlaması kadar naziktir

Naziktir benim sevmelerim

Yabani bir gülümseme oluşsa da yüzümde

Ben sevgi adamıyım

Bazen engin kıyılar yavan kalır ufkuma

Güneşin doğduğu yerin üstündeyim

Ufuk çizgisine diktim gözlerimi

O her doğduğunda ben ölmekteyim

Ben sevgi adamıyım

Şehrin kıyısında bir yerde

Yüreği mangal gibi mahalleyi ısıtan

Sevinçleri Everestler kadar büyük

Kırılırsa, serçenin kanadı kadarım

Ben sevgi adamıyım

Utanırım sevgilinin gözlerine bakmaya

Ağa tutulmuş balık gibi titrerim

Üzerime yanardağlar boşanır

Eririm, yeter ki “O” yücelsin derim

Ben sevgi adamıyım

Yüksek sesle konuşsam alçalırım

Dünyanın merkezinde bulurum kendimi

Geçerim sırattan bir tatlı gülümsemeye

Yakarım üzülürse! .. Kendimi bile

Ben sevgi adamıyım

Yıldızların bir ucunda asıldır aşkım

Koparmak isteseler de uzanamazlar

Uzanmak isteseler de tutamazlar

Tutmak isteseler de bulamazlar

Ben sevgi adamıyım

Sokakların ve loş odaların bekçisi

İnsanların içine çıkamam böyle

Derlerse: “Bu mudur? onun sevgilisi

Gölgede yaşarım kimse tanımasın beni

Ben sevgi adamıyım

Sevgilim yanımda değil bir göl kıyısında

Elinde fenerle yol gösterir bana

Yüzerim onun ışığının aksettiği parıltıya

Dönmesem de yolunda can veririm

Dönemsem de...

Dedim ya! ...

Ben sevgi adamıyım...