Ben Sevdanla Yanarken Şiiri - Avni Temiz

Yıllar yılı haykırdım, duymadın ki sesimi,
Tellal mı çıkarsaydım, aşkımı duyursun yar!
Bir tatlı gülüşünle, kesmiştin nefesimi;
-Sevda tohumlarınla, kalbimde büyürsün yar,
-Ben sevdanla yanarken, sen nasıl uyursun yar?

Sen ki gittin gideli, ben de yitirdim usu,
Acılar geldi çöktü, yüreğime doğrusu,
Şiirler yazıp durdum, bak kitaplar dolusu;
-Gönül kapımı açtım, dedim ki buyursun yar!
-Ben sevdanla yanarken, sen nasıl uyursun yar?

Yazdığım her şiir de, her mısra, her hece de,
Sen vardın çözülmemiş, binlerce bilmecede,
Aklına gelmediğim, yattığın her gecede;
-Uykunun bir yerinde, gözlerin seğirsin yar,
-Ben sevdanla yanarken, sen nasıl uyursun yar?

Bir ömre bedel olan, gülüşüne hasretim,
Ceylan gibi sekerek, gelişine hasretim,
Bitmeyecek bilirim, sensizlik esaretim;
-Ruhumda fırtına var, sana kim duyursun yar!
-Ben sevdanla yanarken, sen nasıl uyursun yar?

Meyvesiz ağaç gibi, bu dünyada kök saldık,
Ne birlikte gün gördük, nede bir murat aldık,
Biriken göz yaşları, koy verip yere saldık;
-Ne istese verirdim, emretsin, buyursun yar,
-Ben sevdanla yanarken, sen nasıl uyursun yar?

15.01.2015