Ben Sevdalıyım Arkadaş Şiiri - Şair Khan

Ben ki, anlatamadım derdimi insanlara, hep sustum. Belki dedim, bakışlarımla anlatırım derdimi, bu sefer suçlu olan gözlerim oldu. Yazdıklarımla anlatırım dedim, ama yağmurlu bir gecenin buğulu sabahında kırık buldum kalemimi. Bu yağmur dinmedi, ve dinmeyecekti, ta ki...

Ben sevdalım arkadaş, sevdama ona sevdalıyım.
Yorgun gecelerin seherindeki, yorgun hülya güvercinlerinin dua nağmelerine sevdalı olduğum gibi ona sevdalıyım...

Bir de, bir de uzaktan gelen bir sabanın beraberinde getirdiği hiç duymadığımız, hiç hissetmediğimiz, hiç görmediğimiz, içine gömüldüğümüzde kocaman bir hiç olduğumuz o eşsiz duygulara bizden farklı hareketlerine ve düşüncelerine sevdalıyım...
Halk edilmiş tüm mahlukatın kendi bedenine çekildiği, yarı ölümü tattığı o gece vakti, Ona sarılıp; tüm dualarımı, tüm hülyalarımı Onunla paylaşacak, Onunla ölecek, Onun kadar o olacak, kadar onsuz hiç ama hiç olmayacak kadar sevdalım.
Ben sevdalım arkadaş, ötesi yok...

Kimi zaman garip bir yolcuyum kızgın çöllerde, Leyla'ya susamış bir garip yolcu. Kimi zaman, kızgın çöllerde sevdasına susamış, susuz bir karıncanın hayalim...
Ona ulaşamasam da yolunda ölümü göze alabilecek kadar adam, bir karıncayım! Kimi zamansa, göklerde yüksek uçuş denemeleri yapmaya çalışan ihtiyar bir martının hayalim. Kanatlarımı rüzgara
bırakıp, onun derin gözlerine gömüyorduk
bedenimizi. Ve biliyordum. Ve, hissediyordum. Ve, İNANIYORDUM!

Ama ne yazık ki, aynı semayı paylaştığımız bazı akbabalarla aynı dili
konuşamıyorduk. Onlar senle beni anlayamazlardı, anlayamadılar da.
Ben karıncayım arkadaş, biz martıyım. Ve Ben sevdalıyım arkadaş, ötesi yok. Evet, şimdi tek dostumla, sevdamla baş başayım. Ve gecenin bu yarısında, onun başını farz ettiğim yastığı ellerime alıp bir kez daha okşuyorum, kokluyorum göğsüme basıyorum.

Ve Onun gölgesinde insanlığa bir kez daha sesleniyorum:
''Varsın ölüm senden gelsin be gülüm. Biz onu şerbet der içeriz! ''

Ben, SANA SEVDALIYIM arkadaş, daha ötesi yok!