Ben Sensizliğe Bir Türlü Alışamadım

Bazen yüce dağlarda bir doruk, bazen engin denizde bir sahil oldun.
Ulaşmaya çalıştım sana, ama bir türlü ulaşamadım.
Belki bir nehirdin, gönlümde akıp giden, belki de yürünmesi imkansız bir yol.
Çok uğraştım, ama bir türlü sana varamadım.
Ben sensizliğe bir türlü alışamadım.

Bazen yüreğimin sesini dinledim, bazen de mantığımın sesini.
Sana sevgimi anlatmaya çalıştım, ama sesimi duyuramadım.
Bazen benliğimi ısıtan bir güneş oldun, bazen gecenin karanlığını aydınlatan ay.
Sana beni anlatmaya çalıştım, ama başaramadım.
Ben sensizliğe bir türlü alışamadım.

Belki de yüreğime saplı bir hançerdin, belki de erosun attığı bir ok.
Benliğimden seni söküp atmaya çalıştım, ama atamadım.
Belki çok yakınımdaydın, belki çok uzakta.
Sana sevgiyle sarılmaya çalıştım, ama sarılamadım.
Ben sensizliğe bir türlü alışamadım.

Sensiz geçen her gün sensizlik neymiş, daha iyi anladım.
Acını hissetmemek için kızgın demirle yüreğimi dağladım.
Dağlara, taşlara, kuşlara anlattım sana olan sevgimi.
Onlar anladı beni, acıdı halime, ama sana bir türlü anlatamadım.
Ben sensizliğe bir türlü alışamadım.

Bazen bir yudum su oldun, özleminle beni susatan.
Bazen şarap oldun kadehlerimde, dudaklarıma değdiğinde içimi yakan
Bazen bir şarkı oldun şiirlerimde, duyanları ağlatan
Zaman, zaman bir bilmece oldun bende cevapsız kalan,
İnan sevgilim o kadar uğraştım çabaladım ama başaramadım
Ben sensizliğe bir türlü alışamadım.
Korhan Akpınar
17 NİSAN 2005 IZMIR