Ben Sensiz Kaldım Şiiri - Kazım Gök

Bir çift sözüne yedi sayfa şiir yazdım sinende anlamadın
Benimle on günde kesintisiz bir hafta barışık kalamadın
İçimdeki mavi denize oksijen tüpü olmadan dalamadın
Ben sensiz kaldım şimdi gönlümde biriken ahı alamadın

Sevdim sevgili olamadın arkadaş kaldım diyalog kuramadın
Her yolu denedim olmadı beş duyu ile benimle anlaşamadın
İçimi yaktın kavurdun soğuk pınar gibi gönlüme dolamadın
Ben sensiz kaldım gururuna galip gelip bir haber salamadın

Düşümde elimi uzattım sana kırlarda benimle gezemedin
Gözyaşımla suladığım çiçeklerimi güllerimi deremedin
Sana olan duygularımı anlamadın gerçek gibi sezemedin
Ben sensiz kaldım içimi yaktın bir yudum su serpemedin

Beni hem kırdın hem küstürdün sık sık arayıp soramadın
İçimde açtığın eski yaraları dağladım yenileri saramadın
Gururun senin önüne geçmiş saçımı yoldun ama taramadın
Ben sensiz kaldım bayram geldi barışıp elini uzatamadın

Vefa var mı sende samimi arkadaşı ne aramış ne sormuşsun
Kafanda her gün başka akıl almaz senaryolar kurmuşsun
Ben seninle konuşmak istemeyince burnundan solumuşsun
Ben sensiz kaldım kızdığında bana sitem etmiş dolmuşsun

Bedeninle değil bana manen lazımsın yanıma ruhun gelsin
İçimde birikince özlemin acılı keman sesi gibi esen yelsin
Gözyaşım damla damla akar buluttan yere düşünce selsin
Ben sensiz kaldım canım gülümsün diyemedim şimdi elsin

Otuz yıl sonra karşılaştık derinden bakamadım gözlerine
Bir anlam veremedim şaştım kaldım duyduğum sözlerine
Değişmişin ya da ben seni hiç tanımamışım gerçek özlerine
Ben sensiz kaldım yıllarca üflemedim içime attığın közlerine

Sözlerin keskin bıçak gibi içimi yaraladı kanlar ağzıma doldu
Konuşmak istedim ama kurduğum cümleler çıkarken boğuldu
Sözlerle anlatamadım sustum içimde açtığın yaralarım soldu
Ben sensiz kaldım uzaktasın tek tesellim gözlerimin yaşı oldu

Birbirimize hiç yere zarar verdiğimizi anladım yazışırken bile
Gerçekte hiç elin elime değmemişti hayalinle tokalaşırken bile
Kendini hırpalama zarar verme benden kaçıp saklanırken bile
Ben sensiz kaldım toprak bana kucağını açmış yaklaşırken bile