Ben Sensiz Şiiri - Harun Sarma

Sensiz olmuyor...
Naparsın ki olmuyor işte.
İnsan bir gece uyuyup,
Ölmek gibi uyanmaya alışamıyor.
Sevgi yeryüzündeki yaşamın
Ve yaşayacakların temel yapısıdır.
Sevdik napalım...
Bize yazılan değildi ama,
Senin yazdığındı
Yaşanan...
Olsun ben seni sensiz de severim,
Sayar önünde el pençe dururum,
Desem de inanma...
Hiçbir çiçek susuz,
Hiç bir canlı nefessiz,
Ve hiçbir kul inançsız olmaz ki...
Bendeki su da,
Nefeste,
İnançta sendin.
Şimdi ben susuzum.
Yüreğim çatır çatır çatlayan
Topraklar gibi
Nefesim kesilmiş,
Soluğum çalınmış,
Bedenim darağacında,
Salıncakta sallanmakta sanki
Ve tüm inanışlarıma
Dualarıma ve tövbelerime
kattığım,
Sen
Yoksun...
Yoksan eğer
Neye inanıp neye sığınacağımı
Bilemem ki...
Olsun ama ben seni sensizde severim,
Münadiyen yine kulaklarımda olacak
Sesin ve soluğun.
Olsun ben seni sensizde severim
Desem de,
İnanma
Külliyen yalan
Vallahi billahi yalan
Ben sensiz ölüyorum ki...