Ben Seninle Geçen Anıları Sevdim

Hani o tren garında el sallarken sana
Aglamaklı içimden hafif tebessüm ederken
Senin gidişini kaldırmayan yüregimi kaldırken daha
Sana veda etmenin hüznünü sevdim.

Yanlız yürürken kaldırımlarda
Seni kaybetme korkusu varken ruhumda
Seni kaybetmemek isteyişimi sevdim

Karanlık gecelerde yanlız uyurken odamda
Göz atarken Vicdan azabı çektiren mektuplarına
Seninle kurdugum hayallerde
Senin benim oldugun düşleri sevdim

Sensizik tokat gibi çarparken yüzüme
Yürürken o uzun yollarda
Durgun ve sessizce..
Düşünürdüm hep seni kendimde
Seni düşündügüm o uzun yolları sevdim

Simdi isee hep yanlız oturuyorum
Seninle oturdugumuz parktaki banka
Eskiden hep sen otururdun yanımda
Şimdi ise sadece alışkın olduğum özlemin
Seninle kavurucu sıcak altında bakıştığımız o günleri sevdim.

Seninle geçen o günleri sevdim
Kaybetmekten korktum ve kaybettim
Geriye bir tek Kaybetmekten korktugum anılar kaldı
Ben seninle geçen günleri sevdim