Ben Seninle Birgün Şiiri - Serhat Çalışkan

İkibin üç'ün sonbaharında,
Soğuk ve pis kokulu hastane koridorlarında,
Vaz geçtim hayal kurmaktan,
Ve,
Acil kantini muhabbetlerimde,
Ürkütücü bir hikayeydi babam,
Oysa ben seninle birgün,
Bir hastane nin çay bahçesinde,
Karşılaşabilme ihtimalimizi seviyordum.

Uludağ üniversitesi aciline usul usul kan yağıyordu,
Ve,
Vezneye uğramadan pansuman yapmamayı emrediyordu başhekimlik,
Ağlıyordum,
Oysa hiç acil pansuman yaram olmadı benim,
Hastaların ortasında şefkatli bir genç yüzüydüm sadece,
Onkolojiden,radyolojiye giden,
Ömrümün en uzun,ömrümün enkısa,
Ömrümün sıkıcı yolunu koşmuyor,
Asansörle iniyordum,
Daha kolay oluyordu,
Ve ben seninle birgün
Bir cenaze başında Yasin okuyabilme ihtimalimizi seviyordum.
Orda yeni terimler öğreniyordum,
İlkkez öğrendiğime sevinmeyerek,
Onkoloji,kematoropi,ışın tedavisi,katater,
Sevmiyordum bu kelimeleri,
EKS oluyordum çünki sonunda,hüzün kokuyordum.
Sabahın altısında yemek dağıtyorlardı orda,
Ve ben hiç bir sabaha uykuda giremiyordum,
İnleyen amcalar,teyzeler,
Yemek yeme hevesimi,amansız,zamansız bir
Daha sonraya bıraktırıyordu,ve eriyordum.
Ben seninle birgün,
Bir hastane karavanasından yemek yeme ihtimalimizi seviyordum,
Sana şiirler biriktiriyordum,gönlümün bir köşesinde,
Ama sen yoktun,
Ben senin beni hastanede ziyaret edebilme inceliğini seviyordum,
Ben senin beni,
Hesapsız kitapsız,
Hastalıkta sağlıkta,
Düğünde cenazede,
Kazada,doğumda,
Dışarda,mapusta,
Velhasıl,
Yüreğinin tam orasında sevebilme ihtimalini seviyordum,
ama Aldanmışım.