Ben, Seninim Mevlâ'm Şiiri - Ali Dilsiz

Kalem tutan el, benim; ben, seninim Mevlâ’m
Giryan olan gözler, benim; ben, seninim Mevlâ’m
Aşkın ile alev aldı; su ile, sönmez gönlüm
Küle dönen gönül, benim; ben, seninim Mevlâ’m.

Garip, mahzun bir kulunum, güldürürken, ağlatırsın
Bitap düşmüş aşıkınım, daha nice yandırırsın?
Şaki nefse kılıç çektim, Kerbelanın ortasında
Kerbelada susuz, benim; ben, seninim Mevlâ’m.

Ayırma senin yolundan; şaşkınım, bir avareyim
Pervane olup, dönerim; halk gözünde divaneyim
Bilmezler ki, derdim büyük; Hakk’tan mahrum viraneyim
Sürgün olan Âdem, benim; ben, seninim Mevlâ’m.

Vuslata ersin gönüller, göster gayrı cemâlin
Zü’l-Celâl-i ve’l-İkrâmsın, yoktur senin bir emsalin
Kanat verdin lütufunla, uçuşurum Hakk bağında
Güle hayran bülbül, benim; ben, seninim Mevlâ’m.