Ben Senin Yalnız Tarafınım

Ben mi?
Ben, senin yalnız tarafınım.
İstanbul’un tam ortasında,
Bütün heybetiyle dikilen,
Galata’nın yalnızlığına eş.

Hani bazı geceler seni,
Tatlı uykundan alıkoyan.
Bazen de hiç uyutmayan.
Hani şu
Soluk boruna bir çivi gibi saplanan.
Kursağında düğümlenen.

İşte o benim
Gözyaşlarının hayaleti
Hıçkırıklarının yankısıyım.

Aklından bile geçirme!
Hiçbir yere göndermem seni.
Hiç kimseye vermem.
Hem ne yapacaksın gidip?
Herkes bırakır seni.
Herkes gider, ama ben öyle miyim?
Benim köklerim derinlerde, çok derinlerde.

Gidemem bir yere.
Yalnız kalırsın, yine bana kalırsın.
Ben, senin yalnız tarafınım.

Sen bilmezsin.
Bilmek de istemezsin zaten.
Kaçmak istersin, benden kurtulmak.
Açarım kollarımı,
Gel, sımsıkı sarılayım sana.
Gölgelerde buluşuruz, rüzgârlarda sevişiriz.
Bir yudum su, bir dilim ekmek, bir de denizin kokusu
Yeter Bize.

Ardına bile bakmazsın.
Koşar, koşar, koşarsın.
Yapma, benden kaçamazsın.
Soluğum, soluğundur.
Kokun nefesim.
Her adımında ben varım.
Bastığın her kaldırımda.
Ben, senin yalnız tarafınım.

Yalnız ben, yalnız sen,
Yalnız
Biz.

Bir adım arkandayım,
Yalnız tarafınım.
Dön arkanı, yüzüme bak
Ve yaklaş.
Kollarını aç.
Boş ver yalnızlığı.
Kalabalık olalım…
Şimdi sırası değil ağlama sakın.
Daha bahar gelecek, güneş açacak.
Bak, çiçekler böcekler falan.
Hadi ama asma yüzünü,
Olmaz, sırası değil
Aslında hiçbir zaman sırası değil.
Ben hala hayattaysam (ki sanırım öyleyim)
Sıra hep bendedir.

Hem unuttun mu?
Ben senin yalnız tarafınım.
Karanlık bir kuyuyum ben,

Tüm kederlerini al, koca koca kayalara kazı onları.
Sonra at içime
Korkma, burada daha çok yer var.
Hepsini taşırım ben.
Sana dair, senden olan ne varsa
İçimde hepsine yer var.
Neyse
Boş ver şimdi bunları,
Hala kaçıyorsun benden.
Bense hala gölgen kadar yakınım sana.

Ben, senin yalnız tarafınım.
Soracak olursan, iyiyim.
Zaten ne soracaksın,
Ne de iyiyim.