Ben Senin Evlat Hasretine Yanarım

Bir gece ampulun ferini söndürüp
Öpmeden uzanırsa kadın yatağa
Dizleri göbeğinde iki büklüm ,
Hani başı omuzlarında yumuşayıp ,
Kendini kucaklayıp kıvrılıyor sa,
Avuçlarını dudaklarına bastırıyorsa garipçe
Gırtlağının yokuşuna yapışmışsa hasreti
Bu durumda hiç beklemeden, sessizce
Bir empati kurmalısın kendine...

Bil ki, balığa çıkma zamanı değildir, bu gece
Bir deniz feneri istiyorsan, kendine
Kadının kaynamışlığına sarılıp ,
Hasretine çoğalmalısın, gizlice...

Bugün sanki ona evlatlar günüdür
Bugün sanki gurbetteki evladın, tek günüdür
Sanırsın, her gün evladının günüdür...

Şimdi bir yağmur damlasındaki toprak kadar ıslak
Uyurken o mahzun kıvrılışına bakarım,sarılarak
Şimdi benim dizlerimde göbeğimde, iki büklüm
Gırtlağımın yokuşuna tırmanırım, ağlayarak...

Artık bu şiirleri yazarken, biliyorum
Sen her gece uyuduktan sonra, bir tanem
Nice çıplak gecelerim, gökyüzüm oldu
Sevişti kendi yalağında karanlıklarım
Bir evladın hasreti koymadı bana, hiç bu kadar

BEN SENİN EVLAT HASRETİNE YANARIM !...