Sen akşamın karanlığı.
Sen sabahın alaca karanlığı.
Duyguları yırtan bir özlemle, hasretle, hiddetle...
Dağılmış, yıkılmış, çepe çevre.
Geçip gitmişsin ardına bakmadan.
Yüz yıllar geçse silinmez.
Bilinmez...
Taa şurada vurulmuştun.
Düşmüştün kanlar içinde.
Oysa kanayan damar değildi.
Bir susmayan, uslanmayan yürekti.
Ne çare ki dönüşü yok.
Ne bedeller verdn sen bu örnek oluşa, bu direnişe.
Ne yazık ki soysuzları katmadın işe.
Direnişini sevdim desem ne çare.
Kayıt Tarihi : 22.6.2011 21:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!