Ben Senin... Şiiri - Erdal Güncü

Sen benden kaçamazsın be gülüm…
Bazen bir ilkbahar yağmuruyla bulurum seni
Bazen hazan yapraklarıyla düşüveririm yanına
Bazen çocuksu kar taneleriyle…
Bazen Terkedilmiş Şairin kahrolası dizeleriyle
Ulaşırım sana.

Bazen kurtulmak istersin ya gülüm
Gerçeklerin çirkin dünyasından…
Soyutlanmak istersin;
Yer, boyut ve zamandan.
Sen benden kaçamazsın be gülüm
Çıkar gelirim yanına
Portekizli dilberin hüzünlü Fadosundan…

Ben senin kara sevdanım, aşığınım. tutkunum
Ben senin endoplazmik retikulunum…

Gece mavisi, çingene pembesi neonlarla
On bin watt lık kolonlarla
Yasaklanmış desibellerle, cıs tak larla
Kaçamazsın benden be gülüm
Çığlıkları susturupda gelirim…

Siyahlara bürünmüş, iri adamların,
Kısık gözlerle süzdüğü salonlarda
Omzuna sarılmış şehvetli ellerle,
Şerefe kaldırdığın ince belli kadehlerle…
Kandıramazsın beni be gülüm
Dudaklarındaki gülücüğü
Dondurupda gelirim…

Ben senin kara sevdanım, aşığınım, tutkunum
Ben senin endoplazmik retikulunum

Sıkıca kilitleyip kapısını, ardına sığındığın
Mum ışıklı odalar saklayamaz seni benden
Sırdaşın yıldızların arasından,
Sigaranın dumanından
Süzülüpde gelirim…

Ve inan gülüm
Yaşam okulunun son zili çalıp,
Çaresizce o en derin çukur kazıldığında
Beyazlar içersinde uğurlanırken sonsuza
Yine ben olacağım yanı başında.

Son Duan okunup ta Kutsal kitaptan
Son misafirde ayrılınca Geri Dönülmez Mekandan
Bir tek ben kalacağım senin yanında

Çünkü ben senin kara sevdanım, aşığınım, tutkunum
Ben senin endoplazmik retikulunum
Tanımadın mı beni?
Maskemi çıkarıyorum.
Ben senin YALNIZLIĞINIM…

Biliyorum inceden inceye sende seviyorsun beni
İtiraf etmesende…
Öyle olmasa nasıl birlikte oluruz yaşamının her anında?
Bak yine beni anlatıyorsun sevgili yoldaşım
Şu yorgun mısralarında…