Ben seni tanıdığımda... Şiiri - Mehmet T ...

Ben seni tanıdığımda
Cemre düşmeden
Güz gelivermişçesine
Baharını yaşayamayan
Solmaya başlamış bir yaprak gibiydin
Yaşam ağacının dalında..!
Ne güneş ışını yalıyordu yüzünü
Nede bir tırtıl…
Yalnızdın yapayalnız
Gülmek geçiyordu içinden
Gülemiyordun…
Unuttuğun
Yada unutturulan
Mutluluk dedikleri
Neydi
Nasıl bir şeydi
Çocukluğundan hatıranda kalan
İlk bisiklete bindiğindeki
Sevincin miydi?
Yada ilk bez bebeğine sarılışın mıydı?
Aklından abuk, sabuk şeyler geçiyor
Kâbus dolu rüyalar görüyordun.
Yani sen
Acıların baharındaydın…
Korkuların..
Ya.!
Ya.!
Yalı korkular bırakmıyordu peşini…
Ne çok… Ne çok…
Ne çok istiyordun
Az birazda olsa gülebilmeyi
Uzak tada olsa
Birisinin seni düşünmesini
Ve hatta senin için
Şiirler yazmasını…
Günün her hangi bir saatinde
Bir içli şarkıda hatırlanmak
Önemsenmek ne güzel bir şey olmalıydı…
Birlikte olmak, olabilmek adına
Hiçbir umut olmasa bile..
Ne güzel olmalıydı
Bende seni diye bilmek…