Ben seni severken akşam olur

Ben seni severken akşam olur

Ben seni severken akşam olur
Gün batmaya gölge kalkmaya
Ufkun kızılı karanlığa dalarken
Dönüşler başlar telaşla evlere
Elleri dolu dolu insanlar yürür
Pencerelerden tek tek ışıklar
Perdeleri delip taşar sokağa

Bomboş caddelerle baş başa
Ellerim cepte selam dururum
Ayın yakınında beliren yıldıza
Dönüp de bakmadan giderken
Ben seni severken gündüz ölür
Fark etmeden karışır kalabalığa
Kayb olur kendi huzmesi içinde

Gözümde mutlu bir gülümseme
Gençlik çağlarımdan esen bir yel
Geçmeyen gül kokusu vede kahve
Ne gündüz ne gece sadece akşam
Her mevsim bir dudak sıcaklığında
Velhasıl ben seni severken canım
Gün biter kendiliğinden akşam olur