Ben Seni Severken Şiiri - Aybala Şahinoğlu

Ben seni severken
zamanın bir anlamı kalmazdı,
ellerim küçük bir çocuğun avuçları gibi terlerdi,
sesim titrerdi adını söylerken,
gökyüzü daha geniş olurdu,
şehirler büyür, yollar uzardı.

Ben seni severken
bir ağacın gölgesinde yıllanırdı gözlerim,
rüzgâr estiğinde içime düşerdin,
her esinti, saçlarına dokunmuş gibi titretirdi ruhumu.
Uzanıp yıldızları seyrederken,
adının ışığını seçmeye çalışırdım gökyüzünde.

Ben seni severken
beklemek beklemek değildi,
sesini duymak gün ışığında uyanmak gibiydi,
yokluğun ise bir şiirin eksik dizesi…
Yarım kalırdım, tamamlanmayı beklerdim.

Ben seni severken
çocuk olurdum,
küçük şeylerle mutlu olan,
bir bakışınla dünyayı kucaklayan.
Ama sen bilmezdin,
nasıl derinlere sakladığımı sevgimi,
nasıl sessiz çığlıklar attığımı gecelerde.

Ben seni severken
hep bahardı içimde,
ama bazen de en sert kışları yaşardım.
Seninle var olmak,
seninle yok olmaktı,
aynı anda gülüp aynı anda ağlamaktı.

Ben seni severken
zamanın hükmü geçmezdi,
gözlerin bir masalın içinde kaybolmaktı,
bir şarkının içinde sonsuza dek yankılanmaktı.
Sen fark etmeden,
seni her seferinde ilk kez sever gibi sevdim.