Ben seni sabah gibi bekledim

Ey Yar ,Sensizlik içime gece gibi çöktü de , ben seni sabah gibi bekledim

Gecenin koynuna bile sığınmadım
Senden başkasına göz yummayı, kalbime ağır saydım.
Sabah ezanı yükselirken ufka doğru,
bir tekbir yankılandı içimde ,feryad, figan,
ta derinlerime dokunan bir çağrı gibi…
Güneş daha doğmamıştı,
fakat ben çoktan gecenin en kuytusunda
senden habersiz bir sabaha gömülmüştüm.
Ve sanki ezan,
yanında olmayan, özledigini çağıran ağıttı o an.

Seher vaktiydi…
Kuşlar, kanatlarında sabahın ilk haberiyle uçuyordu.
Gagalarındaki kıpırtıda,
tüylerindeki titremede,
seninle ilgili bir işaret aradım.
Sanki her çırpınış bir haberdi senden,
her seslenişte
gökyüzünden adını indirir gibiydi kuşlar.
Ben, sustuğum yerde
onların dilinden seni dinledim.

Ağaçlar sabaha eğilmemişti henüz,
Tomurcuklar hâlâ uyuyordu dallarda.
Gökyüzü, maviye dönmeye hazırlanırken
ben hâlâ senden yana edilen suskunlukları
içimde saklıyordum.

Gözlerimin kenarına sinmiş yorgunluk,
ne uykusuzlukla açıklanabilirdi
ne geçen zamanla…
Senin gelmeyeceğini bile bile beklemek
içimdeki beni lime lime etti.
Her geçen dakika
bir parçam daha sustu,
bir yanım daha silindi hayattan.

Sana değil,
sende kendimi tanıyan o yaraya
tutundum ben.
Adını anmak değil de
anmazken bile seni duymak
en çok orada yandım.
Ve sustukça,
sen her yerde biraz daha büyüdün içimde.

Geceden kalma bir duaydın sen,
Sabaha varmayan,
yarım kalan bir yakarış gibi.
İçimde fırtınalar koparken
dudaklarımı mühürledim;
zaten aşk,
bazen yalnızca
sessizliğin içinden geçerek yaşanırdı.

Ve işte burası,
içimde her şeyin sustuğu,
zamanın bile diz çöküp durduğu
son duraksın sen
Ey Yar ben seni gelmedin diye değil, gelmeyeceğini bile bile bekledim , bile bile sevdim seni Yar ....