Ben Seni Kendim Sanmıştım-1

Sessizliğin ortasında yürürken düğün alayı
Olamazlar olurken birer birer yağmur ayinlerinde

Saat geceyi vururken akrebin sırtına insafsızca
Semerimde otururken yanlızlık ve gümüş eyerimde su

Akarken gözyaşım bir bilinmezden öteki bencilliğe
Arasıra sesler gelirken Babil’in Asma Bahçelerinden

Kadınlar isyandayken mahmuzlarına mahmurluğumun
Elveda diyemezken ışığına ayrılık bilmecesinin

Huşu içinde evet derken hayırlarına matemin
Netleşmişken iftira ve karımışken renklerim

Bebekler uyumuşken süt bitmiş biberonlarda
Beğenmişken çayırı çölden gelen vahalarla susuz

Hiç sormuyorken denize,balık mavimsi pulları
Derin düze inmişse,sektirmeden gurbet çivitinde

Ne istiyorsun bilemem verdiklerim koynundayken
Hep bugün mü olacak yazık değil mi yarına ve düne

Çırpınıyorum duyuyormusun,artık resimde yok
Bu kaçıncı yok oluş bilmem gelir mi ada ve gül

Din dersen değil sana tapınışım eski bir korku sadece
Eğlenebilirsin belki çığlık fırtınamda eriyor

Dinlediğin her ses kulaklarımda küpe bu gece
İnsafın kurumasın ve gülüşün yok olmasın

Neticesi nedir ki çakıltaşlarının acemi bir ses
Kartlaşan bir kaç mevsim ve gülüş omuzlarımda

Değişmekse değişir sanma sakın anlayamam ki
Mısır püskülüne sarılmışsa tören, lamba yanmaz ki

Şehir aynı şehir değil,vurgun çalgıcının eteğinde paradır
Şehriyardır belki masal ve kahraman şehim şahtır

Acem ilinde yol alırken eski bir kral gibi pehlevi
İnanma sakın,ben ölmüşüm,belki çok yaşamışım

Ben seni kendim sanmıştım...