Ben Seni Çok Sevdim Bitanesi.(tuğba)

Hiç göremediğim ama daima hissettiğim gözlerinden bir yudum nefes alıp sana
yazıyorum yine. Yürek mürekkebiyle yazılmış onca karalamaya inat seni yaşıyorum satırlarımda. Sen ve ben. İki ayrı kentin sabahında aynı güneşle uyanan iki sevdalı. İmkansızlığın içinde, yokluğun acı nefesinde ' aşkı ' soluyan iki yürek...
Boş ver bitanesi; suyla ateşin, geceyle güneşin birbirlerini sevmesi gibi imkansız olsa da aldırma.
Biliyor musun;
yağmuru dilenen kuru toprak gibi her sabah hiç bilmediğim nefesini soluyorum ben. Güneşi bekleyen kuru yaprak gibi akşam kızıllığında gelecekmişsin gibi hep seni bekliyorum. Biliyorum hiçbir zaman kapımı çalmayacak ellerin ve belki de hiçbir zaman ellerini tutamayacağım ve ellerim avuç içlerinde terlemeyecek belki de hiçbir zaman...Olsun ben yinede seni çok seviyorum... Bırak bu dünya bize hasret borcu olsun. Kavuşmasın sırtlarımız birbirlerine. Değmesin dudaklarımız dudaklarımıza. Sevgi bu değil mi? Yokluğunda bile sevmeyi bilmek...Ben seni yokluğunda bile sevmeye razıyım.. Aşkı yücelten bu değil midir ki zaten? ...Buralara yağmur yüklü bulutlar konuk olduğunda seni daha bir arıyorum yağmurun her damlasında... Çünkü; saçlarımı ıslatan bir yağmur damlası kadar berrak
olduğunu biliyorum bu sevginin& Musluğu açıp avuç içlerime akan suyu delice içmek istiyorum yokluğunda. Çünkü içtiğim sensin gibi geliyor,çünkü senin su kadar temiz bir insan olduğunu biliyorum... Kana kana içiyorum; yüreğinin deryalarındaki nefesi içer gibi içiyorum her defasında....Sanki seni içiyorum kana kana....
Senden uzakta; dokunduğum her şey de ellerinin sıcaklığını arayıp duruyorum.
Oysa ellerini hiç tutmadım ki! .. Ama hissediyorum işte o sıcaklığı ve o hiç bilmediğim sıcaklığı öyle çok özlüyorum ki.. Baktığım her noktada gözlerinin derinliğindeki umudu seviyorum... Biliyorum gözlerini hiç görmedim ama görmesem de hep seni yaşıyorum ben. Seninle yaşar gibi yaşıyorum senden uzaklarda buralarda.... Seninle; görmeden sevmeyi, dokunmadan hissetmeyi öğrendim ben. Bir insan yürekten sevilince; dokunmadan sıcaklığını, tenini, nefesini, kokusunu, soluğunu hissedilebiliyormuş sevdiği nin. Ben seninle öğrendim bunu... Seninle yürekten sevmeyi öğrendim ben...
Şunu bil ki ve yürekten inan ki bu hasret mahpusluğunda ömrümün sonuna kadar da sayacak olsam günleri, bu özlem her gün kanatacak da olsa beni, seni sevmekten asla vazgeçmem ben... Ben seni böyle büyük ve tertemiz bir sevgiyle sevdim.. Seni tanıdığımdan beri; yüreğinin içinde büyüyen bir çocuk gibi gözlerinde gülümsüyorum ben hayata....
Seni sevdiğimden beri; her gece yıldızların sağnağın da sana düşlerimi sunuyorum. Bir an hayat yokuşunda yorulduğumu hissetsem, senin varlığın kamçılıyor beni hayatın saçlarından var gücümle asılmam için... Ben; seni, sevgini soframdaki ekmek gibi bereket bildim bitanesi... Ben senin gülen yüzünü sürüyorum yaralarıma... Seni çok sevdim ben, seni zamanın ötesinde sevdim... Ben gülen gözlerini, iki dudağın arasında hayata hediye ettiğin nefesini sevdim senin.
Kısacası; BEN SENİ ÇOK SEVDİM BİTANESİ...
Bilir mi sin?
Nefesinde baharların soluduğu nu?
Bilir misin; her gece yetim kuşların yüreğime dolduğu nu?
Bilir mi sin; her gözyaşımla topraktan yeni filizler doğduğu nu?
Bilir mi sin;
Uzaklar da bir adamın
Senin her gülüşünde
Hayata sımsıkı tutunduğumu?