Ben seni aslında hiç sevmemişim

ben seni aslında hiç sevmemişim
başımda kavak yelleri, kederliymişim
incir kuşlarıyla şarkılar söylemişim
yorgunmuşum, farketmemişim
ben seni aslında hiç sevmemişim

ölü şehirlerde mezarlar toprak kokar
gurur serilir ayaklar altına
hangi taşın altında yatsam geçer bu hayal kırıklığı
hangi ölüyü kaldırsam mezarından tutar yasımı
ölü şehirlerde mezarlar gül kokar

ben seni aslında hiç sevmemişim
karanlıkta kaybolmuş sesim, delirmişim
gayya kuyularında ölüm öpmüş gözlerimi
gülmüşüm, düşmüşüm, ölmemişim
ben seni aslında hiç sevmemişim

ruhum kelepçeli, çırpındıkça boğuluyorum
deli gömleğini yakıştırmıyorlar bana
geceleri voltalarken beyin kıvrımlarımı
her bahar aşk kokar yağmur damlaları
yetim bir çocuğun ağlamalarını
aşk olmasını istediğim her bir kelamı
heybeme yükleyip bunca karmaşayı
yaşadım sayamam artık onca zamanı
bir hayalin peşine takılıp gitmişim
içimde ki her kıpırtıyı sevda zannetmişim
verin artık gömleğimi giymeliyim
hayal kırıklıklarıma yenisini eklemeliyim
boşa mı çekmişim bunca acıyı
siz söyleyin bana incir kuşları
hezeyanlar içinde geçer mi bir ömür
umut hangi ilaç kutusuna saklanır
bunca sevdanın arkasında kalan pişmanlıklar
bir bardak soğuk su yakışır gidenlerin ardından
ben seni aslında hiç sevmemişim
sabaha çıkmazmış o sonsuz aşk
ölüm kadar kederliymiş
incir kuşları kandırmış hep gül bahçelerini
yorgunmuşum, farkedememişim
ben seni aslında hiç sevmemişim

1 Nisan 2014 BOR